/> Je zal het maar hebben!: Veel te vertellen ...

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zaterdag 19 januari 2013

Veel te vertellen ...

Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen. In ieder geval is het wel weer eens tijd om wat te bloggen, ik heb heel wat te vertellen.
De laatste weken gingen thuis erg moeizaam. Boos, verdrietig en vooral heel somber. Ik kon bijna nergens van genieten. En dat voelt zo Klote. Mijn behandelaren zagen ook in dat het niet goed ging. Ik had vorige keer geschreven dat ik mijn hoop had gevestigd op de wonderpil 'Lithium'. Maar helaas mijn maag kon dat ding niet verdragen en daarom kon ik het niet verder opbouwen. Omdat lithium het dus niet gaat worden, trad plan B in werking. Ik heb besloten om dit te proberen en heb me daarom laten opnemen. Ik zit nu op de PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) in Tiel en heb ook mijn oude psychiater weer terug (lekker efficient). De ene psiech zegt dat ik moet rekenen op een opname van 2-3 maanden en de ander heeft het over 4-6 weken. De waarheid zal ergens tussenin liggen. Het doel is om hier het antidepressivum dat ik nu slik af te bouwen en over te gaan op een heel ander middel, een mao-remmer (Parnate). Omdat deze switch best heftig kan zijn en je bloeddruk goed gemonitord moet worden, doe ik dat dus niet alleen thuis. Ik zit hier op een afdeling met 20 andere patienten, hiervan zijn er een aantal erg oud, een paar zo gek als een deur en een aantal 'normale' mensen. Het is hier een stuk rustiger dan destijds in Woerden. Er is hier ook geen crisisopvang, verplichte opname en ook geen separeercel. En daar ben ik heel blij mee. Wel gebeuren er hier rare dingen want er zijn hier mensen binnen en buiten die een machine hebben waarmee ze je in een schildpad kunnen veranderen, dus dat is uitkijken.
Mijn kamer hier is mooi. Een 1 persoonskamer met douche en toilet op de kamer. De dagen duren hier erg lang. Ze proberen zoveel mogelijk structuur er in te brengen. Dus om 7 uur gewekt (ik was altijd al lang op) en dan ontbijten, lunchen en avondeten. Daar tussen door zijn er therapieprogramma's maar dit is vooral gericht op afleiding. We hebben hier creatief. Daar ben ik 1x naar toe geweest en heb een Mandela gekleurd, na een half uurtje was ik er wel weer klaar mee. Ook is er PMT, nou ja zo noemen ze dat maar het is vooral gewoon sport en spel en ontspanningsoefeningen. De ontspanningsoefeningen heb ik nog niet aan meegedaan omdat dat waarschijnlijk alleen maar tot meer spanning leidt. Wel ben ik gisteren goed voorbereid naar de 'sport en spel' geweest. Badminton en volleybal. Maar ik ben niet verder gekomen dan de reservebank, want daar werd de spanning, frustratie en allerlei gevoelens die boven kwamen me al te veel. De verpleging is me toen met het karretje komen halen. Ik was van tevoren erg bang dat ze niet zouden weten hoe ze met mijn conversie om moeten gaan. Maar na uitgebreide uitleg gaat dat tot nu toe heel goed. Ik krijg hier als ik zit te bibberen niet het verwijt dat ik m'n pillen niet heb genomen. Tsja de pillen dat is ook heel wat. Er zijn vaste tijden op de dag dat de pillen worden uitgedeeld. En het laatste moment is om 22 uur. Dat is voor mij erg laat en haal ik niet. De eerste avond stond ik al om kwart voor 9 bij de verpleging om mijn avondpillen te vragen. Ik was toen al behoorlijk wappie. Ik heb nu de afspraak dat ik ze om 21 uur krijg, maar dan ben ik de weg al behoorlijk kwijt en kan dan amper nog op mijn kamer komen. Verder ben ik erg onrustig, maar dat komt deels ook door het afbouwen. Slapen gaat nog steeds beroerd. De eerste 3 uurtjes als een blok en daarna klaar wakker. En de dagen duren hier al zo lang.
Het is nu zaterdag en ik ga straks tot morgenavond lekker naar huis.
Ik zal proberen jullie langs deze weg op de hoogte te houden ...... en ......ik vraag verder nergens om, maar mijn tijdelijke adres is:


Siependaal PAAZ
t.a.v. Marjoke Muller
Postbus 6237
4003 HE TIEL

3 opmerkingen:

  1. pas maar op voor dat schildpadapparaat :)Zal je een kaartje suren , leef met je mee !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh oh oh, ik kan het me zo voorstellen dat de dagen lang duren. Pff die paar therapietjes is inderdaad niet veel en als je je dan al zo klote voelt. Ik kan maar 1 ding zeggen heel veel sterkte en houd voor ogen waar je het voor doet. Waar ik nu zit in Zeist is iemand met heel goede ervaringen over Parnate maar je moet even door de bijwerkingen heen. Nou ja even is makkelijk gezegd. Ik ben zelf na 1 week opname gewoon ziek geworden, schiet ook lekker op. Hé lief Teigetje hou vol en laat af en toe iets horen. liefs en knuffel van knorretje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Weinig woorden, maar groot respect voor jou!
    Marjoke, je bent een kanjer, vergeet dat niet!
    Veel sterkte en goede moed. XXX

    BeantwoordenVerwijderen