Lithium?

Vorige keer heb ik geblogd dat we een gesprek zouden hebben met de psiech en de psiech over andere medicatie. Nou dit gesprek liep uit op veel frustratie. De psiech wilde zich er niet aan wagen en een advies bleef uit. In verband met reorganisatie was dit ook het laatste gesprek met deze psiech en ging hij me overdragen aan een ander. Het enige concrete dat we uit het gesprek konden halen was dat er spoed achter de overdracht werd gezet. Ik was er helemaal klaar mee en was ook best boos (eigenlijk teleurgesteld) omdat een visie op de behandeling van mijn klachten totaal ontbreekt. Gelukkig heeft hij de belofte van een snelle overdracht waargemaakt.
Vorige week ben ik dus bij de nieuwe psciech geweest. Deze was erg verbaasd over mijn klachten en kon eigenlijk niet geloven dat dit het gevolg is van 2 hernia operaties. Duidelijk is dat ik erg somber ben, perspectief mis en me erg machteloos voel. Dit is wel aanleiding om wat in de medicatie te gaan veranderen. De nieuwe psiech heeft ook een duidelijke visie op de vervolgstappen. De eerste stap is dat ik (voor de 5e keer) 2 nieuwe pillen krijg, waaronder lithium. Deze zouden de werking van mijn huidige pillen moeten versterken. Dit ga ik de komende weken proberen. Wel moet dit onder strikte begeleiding omdat je ook een lithiumvergiftiging kan krijgen. Als na een paar weken blijkt dat mijn stemming daar onvoldoende door verbeterd, dan is de volgende stap om totaal te switchen. Eerst afbouwen dan 2 weken clean en dan weer opbouwen. Omdat dit best heftig is, kan dit niet zomaar thuis en zou dit weer een opname betekenen. Maar laten we niet op de feiten vooruit lopen, eerst maar eens aan de lithium. Toen de psiech over lithium begon, moesten Mart en ik meteen denken aan Curt Cobain van Nirvana.  

Pas op de plaats!

In mijn vorige artikel heb ik nog zo stoer geblogd dat ik 3x per dag mindfulness oefeningen doe. Ik kan beter zeggen 'deed', want ik ben er even mee gestopt. Door de mindfulness en alle andere dingen die gebeuren kwam ik in een achtbaan van emoties terecht. En die achtbaan racet vooral heel hard naar beneden, naar een diep dal. Hierdoor is mijn stemming weer verslechterd en zie ik het eigenlijk allemaal niet meer zitten. Voorlopig doe ik daarom even minder fanatiek aan mindfulness en moet me vooral richten op dingen die me ontspanning geven. En dat zijn niet zoveel dingen omdat ik eigenlijk alles wat ik doe, afspiegel tegen hoe het ooit was (blijf in het hier en nu!). En dat geeft dan weer een slecht gevoel en dan kan ik er ook niet van genieten. Het is op dit moment heel lastig om positief en hoopvol te blijven. Komende week ga ik naar de psiech en psiech (..oloog en ..iater) om te kijken of ik toch geen andere pillen (voor de 4e keer!) moet gaan slikken. Ik hoop het niet want moet dan weer afbouwen en opbouwen met alle gevolgen van dien. Maar ja als het kan helpen om wat beter in mijn vel te raken en meer te kunnen genieten van dingen dan moet ik het serieus overwegen.

Inmiddels heb ik weer allerlei nieuwe dingen opgepakt. Ter ontspanning maar ook om een sociaal netwerk op te bouwen. Vorige week ben ik voor 2 uurtjes aan de slag gegaan als vrijwilliger op de zorgboerderij 'De Witte Schuur(zie website). Hier begeleid ik mensen met een geestelijke beperking met hun daginvulling. Deels zijn dat klusjes op de boerderij zoals het konijnenhok uitmesten, moestuin bewateren en schapen voeren. Verder doen ze allerlei creatieve dingen als schilderen en kleuren maar ook spelletjes. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou gaan doen. Maar de eerste keer is goed bevallen, moet alleen wat beter op mijn eigen grenzen letten. Wel heb ik er een aantal goede vrienden bij die me letterlijk om de hals vliegen. Ook is het wel grappig dat cliënten zo direct zijn. Ze vragen gewoon waarom ik met een stok loop en hebben dat zelf ingevuld met dat ik pijn aan mijn been heb. Daar laat ik het ook maar bij en dat is wel makkelijk.

Verder ben ik vorige week naar de tekenclub gegaan in het zorgcentrum hier vlak bij. Dit is wekelijks, de ene week met 'juffrouw' en de andere week zelfstandig. Ik was bang voor een erg grijze bedoening,  maar dat valt mee. Ik ben denk ik wel de jongste. De oudste is in de 80 en de rest zit daar tussenin. Wel zijn de meesten 'jong van geest'. En één keer raden wat ik heb getekend?

Mind Full of Mindful?

Mindfulness? Een hype, modegrill of werkt het echt? Veldhuis en Kemper hebben er zelfs een liedje aan gewijd (zie link):

Hier lig ik dan op mijn matras

In mijn eigen meditatieklas

Ik hijg en puf en adem mee

Want zo kom ik in het hier en nu

Is het idee

Gelet op het aantal zelfhulpboeken lijkt tegenwoordig iedereen aan mindfulness te doen. Mindfulness voor moeders, mindfulness voor kinderen, mindfulness op het werk en mindfulness voor dummies. Maar wat is mindfulness dan eigenlijk en waarom blog ik erover? Het woord komt in de hele Dikke van Dale niet voor, maar Wikipedia zegt het volgende erover:

Mindfulness of achtzaamheid is een uitdrukking die afkomstig is uit het angelsaksich taalgebruik, waarvan de oorsprong in het boeddhisme ligt.  Het wordt al duizenden jaren toegepast door aanhangers van allerlei vormen van boeddhisme. Het bestaat uit meditatie en overdenkingen.
Mindfulness verwijst naar:

• een vorm van meditatie waarin men zich op een niet-reactieve manier bewust is van de fysieke en geestelijke sensaties en situaties van het moment ("Een zachtmoedige relatie aangaan met wat er zich nu aanbiedt"): bewuste aandacht.
• een levenshouding die zich kenmerkt door acceptatie van onvermijdelijke negatieve en positieve ervaringen: aanvaarding.
• juiste indachtigheid of bewustzijn in de Boeddhistische leer.

Door mindfulness te beoefenen wordt het mogelijk de werkelijkheid te aanvaarden en bewust aandacht te geven aan jezelf en alles om je heen. Leven in het moment, in het hier en nu. Door het bewustworden en loslaten van automatismen en oordelen, is het mogelijk innerlijke kalmte en rust te bereiken.

Wat heb ik met mindfulness?
In Revalidatiecentrum de Hoogstraat maakte ik ervoor het eerst kennis met mindfulness. Aandachtstraining heette het daar. Met z'n allen op een matje op de grond en luisteren naar de woorden van de therapeut. Ik vond het toen maar allemaal vaag en zweverig gedoe. Hoe kan je nou met je aandacht naar je voet en nog gekker hoe kan je nou toch naar je benen toe ademen? In die tijd was ik vooral bezig met de vraag naar welke grote teen ik mijn aandacht moest richten.  De rechter of de linker .... of nee toch maar de rechter. Inmiddels waren we in de oefening met onze aandacht al bij de bovenbenen en ik lag nog te neuzelen over mijn tenen. Later in de Hoogstraat heb ik wel ervaren dat mindfulness wel degelijk iets met me doet. Ik werd me veel bewuster van bijvoorbeeld de moeheid die ik voel en het wegstopte verdriet.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder .... en ook weer wat wijzer. En nu doe ik bij de psycholoog weer aan mindfulness. Zittend op een stoel of liggend op een matje maak ik contact met mijn lichaam en voel wat er allemaal gebeurt. Dit bezorgt me direct een krampaanval en mijn ademhaling stokt. Ook komt er heel veel verdriet naar voren, verdriet over alles wat ik ben verloren. De kunst is om de lichamelijke reacties niet te veroordelen. Ze mogen er ook gewoon zijn. Maar dat is moeilijk want eigenlijk vind ik gewoon dat mijn lijf normaal moet doen. Tsja en door die gedachte wordt de reactie alleen maar weer erger. Als huiswerk heb ik meegekregen dat ik 3x per dag een oefening moet doen. Dit doe ik met behulp van ingesproken oefeningen. Bijvoorbeeld met de bodyscan. Mocht je het ook eens willen proberen, luister dan het volgende mp3tje: bodyscan