/> Je zal het maar hebben!: Ademruimte?

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

maandag 26 maart 2012

Ademruimte?

De week van dag tot dag! Afgelopen week had ik het 'lekker' druk met allerlei therapieën.  Dit geeft me het gevoel dat ik hard werk aan mijn herstel, maar ik moet juist gaan leren dat dit niet de manier is. Rust, kunnen vertrouwen op mijn lichaam en veiligheid zijn de sleutelwoorden.
Maandag had ik voor het eerst mijn nieuwe PITster op bezoek. Deze mevrouw was eerst ziek dus daarom had ik eerst een ander vrouwke. Ik had met haar nog niet echt een band en ook niet echt een klik, dus vond ik het niet zo'n probleem om weer te wisselen. Deze nieuwe PITster is net hersteld van een hernia operatie en dat schept een band ;) Zij heeft mij helemaal uitgevraagd hoe het bij mij allemaal was gelopen en waarom ik niet herstelde. Zij bleek het hele internet te hebben gelezen over rugklachten, dus gaf me ook allerlei goedbedoelde tips. Achteraf merkte ik dat ik dat diepte-interview helemaal niet leuk vond. Ik moet dus nog leren om dit eerder aan te voelen.
Dinsdag kwam de fysio aan het eind van de dag weer aan huis en zij zag vrij snel dat ik een behoorlijke K-dag had en dat kwam er ook wel uit. Omdat ik de laatste tijd weer last heb van m'n rug en me daar best zorgen om maak, heeft ze me gemasseerd. Hierdoor kwamen er ook allerlei gevoelens los en raakte ik behoorlijk van de kaart. Uiteindelijk is ze 1,5 uur gebleven en heeft tig keer gezegd 'Marjoke, adem uit!' en 'Kijk om je heen en zie dat je thuis op de bank ligt'. 

Woensdag had ik een afspraak  met de psycholoog in Tiel. Dit werd ook een uurtje topsport. Omdat ik al vrij snel in de kramp schoot en daar flink boos en gefrustreerd om werd, dacht hij een leuke mindfulness oefening te doen, namelijk de 'ademruimte'. Het idee is dat je contact maakt met het huidige moment, door je te richten op je ademhaling. Wat mijn lichaam allemaal doet, moet ik met mildheid benaderen. Het tis zoals tis en je moet gedachten niet veroordelen maar alleen waarnemen, het mag er zijn. 
Nou de ademruimte pakte helemaal verkeerd uit. Als ik op mijn ademhaling focus, loop ik helemaal vast en liep dus blauw aan. Dit was niet de bedoeling dus hij heeft de oefening wat aangepast door te focussen op geluiden om me heen. Hier werd ik wel iets rustiger van. Ik heb deze oefening als huiswerk meegekregen en moet dit een paar keer per dag een aantal minuten doen. Dit is niet echt leuk omdat ik er errug triest van word, maar ook dat gevoel mag er zijn. Na een uur ging ik samen met Mart en mijn Rolmaatje naar huis. Ik was compleet gesloopt, voelde me alsof ik een marathon had gelopen. Thuis dus even lekker bijgeslapen.
Rolmaatje (met dank aan m'n moeder) is trouwens de nieuwe naam voor het ding. In Den Dolder hebben ze lange tijd geprobeerd om mij het ding bij de naam te laten noemen. Maar ik heb gewoon een negatieve associatie bij dat ding omdat ik er altijd mee werd afgevoerd en vervolgens op bed werd gedropt en opgesloten in mijn kooi achter het hek. Het wordt tijd dat ik ook de positieve kant van mijn nieuwe Rolmaatje ga zien. De eerste stap is hiervoor gezet met deze nieuwe naam.
Donderdagochtend waren we om half 9 alweer bij de psychiater.  Omdat ik de laatste tijd super veel last heb van bijwerkingen (wappie en kop als een gympie) heeft hij er weer een pilletje afgehaald. Ik hoop van harte dat dit gaat werken. Want elke dag aan het eind van de ochtend in slaap vallen, verwardheid, om 21 uur weer in coma te belanden en vervolgens vanaf 1 uur weer wakker te liggen, is niet echt fijn.
Donderdag bleek weer eens dat die pillen echt niet goed zijn. Toen we terug thuis waren was ik weer in slaap gevallen terwijl ik dit niet wilde. Blijkbaar was ik rond half 12 weer wakker. 's Middags viel ik weer in slaap en daarna wist ik niet meer wat er allemaal gebeurd was. Ik miste Martin in huis, terwijl die gewoon op kantoor was. Vaag wist ik nog dat fysio zou komen, maar toen ik haar opbelde zei ze dat ze om half 12 al was geweest en we samen hadden gefietst. Was dit dus helemaal kwijt. De fysio schrok hier best van. Vooral ook omdat zij mij juist heel helder vond. Dit had ik dus goed 'gespeeld'. Wel herken ik dit uit mijn Wappie-tijd in Den Dolder. Hier heb ik ook hele heldere discussies gevoerd waar ik later niets meer van wist. Het lijkt nu met een pilletje minder beter te gaan. De afgelopen dagen had ik nog wel een kop als een gympie maar was overdag niet meer zo wappie. De avond en nachten zijn nog wel hetzelfde. Maar als het zo blijft, is het wel redelijk te doen.

O ja, eindelijk hebben we het voor elkaar dat mijn behandelaren met elkaar gaan overleggen om een gezamenlijke strategie te bepalen. Ook zal hier iemand uit Den Dolder bij aanwezig zijn. Hoop dat het snel lukt om dit te organiseren.
Vrijdag zijn we naar Zeeland vertrokken. Martin heeft keihard aan de boot geklusd en ik heb zelf ook nog wat geholpen. Met dit mooie weer krijg ik af en toe weer zin om te gaan varen. Dit is wel een positief teken omdat het de laatste tijd moeilijk is om uberhaupt ergens van te genieten. Hoop dit gevoel vaker te gaan ervaren!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten