Hoe is het nu?

Het blijft een moeilijke vraag om te vertellen hoe het nu gaat. Ik heb nog steeds veel moeite om te aanvaarden dat dit voorlopig is zoals het is. Wanhopige buien  blijf ik houden. Ook verlies ik soms alle hoop en heb weinig vertrouwen in verbetering. Mijn fysiotherapeute probeert de wanhoop weg te halen. Ook stimuleert zij me om meer dingen te gaan doen. Ik ga volgende week bijvoorbeeld samen met mijn fysio proberen om weer wat te sporten.LKijken hoe mijn lichaam daarop reageert. Ook oriënteer ik me op vrijwilligers werk. In tegenstelling tot de fysio heb ik weinig vertrouwen in Pro Persona, de GGZ die mij begeleid. De psychiater neemt naar mijn mening te weinig initiatief en een visie ontbreekt. Overigens is dit ook de mening van de fysio. En de extra hulp (PIT) die ik zou krijgen is in totaal 1x geweest en toen werd ze ziek. Ik heb al een paar keer heel wanhopig gebeld en gevraagd om een vervanger. Maar die is er niet, dus wordt de tactiek gevolgd van zo snel mogelijk afpoeieren. Martin heeft zelfs nog met de psiech gebeld om zijn zorg aan te geven. Ook hij kreeg als antwoord 'het is erg vervelend, maar kan er verder niks aan doen. U  moet wachten tot zij weer beter is en nee vervanging is er niet'. Volgende week hebben we weer een afspraak met hem. We zijn beide behoorlijk geirriteerd door de gang van zaken dus dat wordt gezellig.