/> Je zal het maar hebben!: Uitslapen en afkicken

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zaterdag 16 april 2011

Uitslapen en afkicken

Vorige week was zwaar in Den Dolder, helaas was deze week weinig beter.
Het begon zondagnacht al met geshake van m'n lijf. Ging de hele nacht door. De diazepam (die ik aan het afbouwen ben omdat ik er aan verslaafd raakte) deed zijn werk niet meer. Pas om 7 uur 's morgens ben ik in slaap gevallen. Wel 'uitgeslapen' tot 9 uur. 's Middags had ik een extra ingelaste psychologische test om te testen hoe ik met emoties omga. Dit duurde een half uurtje en had me wel wat energie (of onrust?) gegeven. Het was prachtig weer dus ik dacht lekker even te gaan fietsen. Maar omdat ik inmiddels toch iets verstandiger ben geworden, heb ik even overlegd met de verpleging. Zij zetten mij flink aan het denken: wat zegt je lichaam nu je zo staat te schudden, zo'n zware test hakt erin (hoezo zwaar?), is het dan wel verstandig om te gaan fietsen? Verstandig gezien kon ik beter niet gaan fietsen, maar ja mijn koppie wilde toch echt anders. Uiteindelijk heb ik gekozen om mijn verstand te volgen en dus niet te fietsen. Ook dit resulteerde weer in een aanval.
Voor dinsdag kreeg ik de nadrukkelijke opdracht om zo lang mogelijk op bed te blijven liggen om bij te tanken en fit te zijn voor het systeemgesprek van de volgende dag. Ook deze nacht was weer onrustig dus ik was blij dat ik kon uitslapen. 's Middags kwam mijn broer en Mart voor een systeemgesprek. Normaal gesproken ben je daar zelf ook bij. Dat was ik ook even, totdat ze direct begonnen over mijn beperkte belastbaarheid en hoe ik hiermee zou omgaan bij dit gesprek: blijf ik gewoon, ga ik halverwege weg of ga ik aan het begin weg en kom aan het eind nog even terug?. Alleen door deze vraag sloeg ik al op tilt en kon weinig meer uitbrengen. Heb toen maar de moeilijke maar verstandige beslissing genomen om direct te vertrekken. Aan het eind van het gesprek was ik ook niet meer in staat om nog terug te keren voor de samenvatting. De therapeuten vonden het een goede beslissing van me alleen voelt het voor mezelf totaal anders. Maar uiteindelijk was ik toch wel een beetje trots dat ik deze moeilijke stap had gezet.
Woensdagochtend had ik kunstzinnige therapie en mocht dit keer een vrije tekening maken met pastelkrijt. Nou je raadt het al, dat werden visjes. Maar opeens maakten deze visjes van alles bij me los en raakten me diep. Mijn reactie daarop was dat ik met heel veel frustratie alles heb doorgekrast. Daarna zat ik helemaal vast in de kramp en ben weer naar m'n kamer gereden. 's Middags ben ik er met de therapeut op terug gekomen en mijn reactie komt voort uit de pijn van mijn ontslag. Daar zit dus nog iets om te verwerken was de conclusie. Daarna was ik weer een beetje opgeknapt en kon ik nog naar de fysio. Dit was ook weer bizar. Moest rollen en kruipen op een mat en weer helemaal in de shake. Dit komt doordat ik door het bewust bewegen contact maakt met je lichaam. 's Nachts had ik weer behoorlijk last van de afkickverschijnselen. Rond 21 uur kreeg ik meestal mijn eerste shotje toegediend en in de voorschriften staat dat ik het tweede shot pas 8 uur later krijg. En ik kan je wel vertellen dat 8 uur 's nachts best lang duurt als je niet kan slapen.
Donderdag heb ik hier met de huisarts over gesproken en wat nieuwe afspraken gemaakt. Met name het 8 uur wachten 's nachts is aangepast. Maar het blijft wel een lastig probleem omdat die troep zo verslavend werkt. Na 2 weken moet ik weer gewend zijn aan de lagere dosering en dan zien we wel weer verder.
De fysio vond dat de week nog niet zwaar genoeg voor me was, dus die heeft me 's middags flink op de kast gejaagd. Ze wilde me boos zien. Maar boos worden op commando werkt niet. Maar toen ik bokshandschoenen aankreeg, kwam er wel wat woede los. Ik had hierna een vreselijk heftige aanval. Ook 's nachts was de aanval weer terug, maar met de nieuwe afspraken van de huisarts mocht ik medicatie. Alleen de nachtverpleger (die me daarvoor al vrij hardhandig naar de wc had geholpen ... grrrr) dacht daar anders over. Maar omdat ik nauwelijks nog kon praten, moest ik alle zeilen bijzetten om hem duidelijk te maken dat hij in de computer moest kijken naar de nieuwe afspraken. Nou uiteindelijk deed hij dat en kwam hij terug met mijn shot. Alleen beheerst hij de techniek niet helemaal, hup prik, spuiten, klaar en wegwezen. En daar lag ik met alle smurrie in mijn onderbroek en en het gevoel alsof ik een half uur had gefietst zonder zadel. Dit maakte me zo ongelooflijk boos, dat ik heb liggen tieren en janken in bed. Vervolgens heb ik weer op de bel gedrukt en hem duidelijk gemaakt dat ik echt pissed was en hij me ruw behandelt. Hij gaf zijn fout toe en ging weer een nieuwe spuit halen. Maar ook deze kwam niet op de juiste plek terecht. Hij heeft nog een poging gewaagd om het wat te herstellen, maar dat schoot dus weer niet echt op. Uiteindelijk toen de vogeltjes al lang weer aan het fluiten waren, ben ik nog wat ingedommeld. Maar ik werd wakker met nog steeds een adrenaline niveau van hier tot Tokio. Heb vrijdag mijn beklag gedaan bij de dagverpleging en zij gaan dit nu met hem bespreken.

Ondanks alles was het wel een leerzame week waarin ik toch een aantal keer heb gekozen om groepstherapieën af te zeggen en op mijn kamer te eten etc. Een klein stapje in de goede richting (ik word wat liever voor mezelf) en daar mag ik trots op zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten