Vandaag ben ik gaan Lopen / Oud verdriet

Mijn kamer in Den Dolder

Klaar om te water te gaan

Naast alle zeilwedstrijden heeft Martin de afgelopen maanden hard gewerkt om onze eigen 'Aquaholic' weer vaarklaar gemaakt. Normaal (d.w.z. paar jaar geleden) hielp ik altijd hard mee met poetsen, verven en schoonmaken etc. Dit jaar heb ik helemaal niks gedaan. Martin zijn vader heeft wel hard geholpen. En je ziet maar ook als je dingen loslaat komt het gewoon goed. En misschien zelfs nog wel beter ......
Inmiddels ligt de boot weer in het water en morgen varen ze hem naar de thuishaven. Ik hoop snel weer een keertje lekker op mijn bootje van het zonnetje te kunnen genieten.

Quality Time!

In Den Dolder leren ze me dat ze het niet gaat om de kwantiteit maar om de kwaliteit. Ook geldt dit voor de schaarse tijd die ik samen met Martin doorbreng. Na 2 dagen wedstrijdzeilen was Mart vandaag thuis en hebben we samen iets leuks gedaan. We hebben in een kajak van het prachtige weer genoten op de mooie Linge. Vanuit Leerdam zijn we naar Rhenoy gekanood en van daaruit met de wind en stroom mee terug. De laatste kilometers waren er net een paar teveel. Maar verder een leuke dag gehad. Rood verbrand, vermoeid en met een zere rug maar voldaan, vertrek ik zo weer naar Den Dolder voor een nieuwe week bootcamp.

Een dag uit het Den Dolderse leven

Via de mail kreeg ik de vraag hoe mijn dagen er in Den Dolder uitzien. Natuurlijk is er wel veel uit mijn blogs te halen maar hierbij dan een beschrijving van een gemiddelde dag in de kliniek, want ik denk dat meer lezers dit interessant vinden.

In Den Dolder begint de dag voor mij meestal rond 8 uur. Na een slechte nacht heb ik een uitslaapverplichting dus is het wel eens wat later. Ontbijten kan van 8 tot 10 uur. ´s Morgens voel ik me op mijn best, wordt de laatste tijd wel wakker met pijn in mijn hele lijf. Ik trek mijn badjas aan en ga altijd eerst douchen. Dat is ook lekker voor de spieren. Op maandag heb ik altijd mijn medische check-up en wordt dan gewogen en bloeddruk en hartslag gemeten. Na het aankleden en opdoffen, ga ik ontbijten. Met een beetje geluk zit er nog iemand anders aan tafel, maar vaak zit ook in mijn eentje. Soms zit er een verpleegster bij. Na het ontbijt ga ik weer naar mijn kamer om daar de boel een beetje op te ruimen en het bed op te maken. Rond 10-en neem ik mijn calorieënbom. Ik begin de drankjes bijna lekker te vinden, met een beetje fantasie is het net een milkshake. Ik breng de tijd door op bed te liggen en soms wat te lezen. De laatste week heb ik soms ook lekker rustig in de tuin van het ochtend zonnetje genoten en van het getik van de spechten. Om half 11 is het koffiepauze, dit is het enige koffiemoment waarbij je geacht wordt aanwezig te zijn.  Op maandag en woensdag is er tijdens de koffie een groepstherapie. Op maandag is dat de weekopening en op woensdag de leefgroep. Na de koffie heb ik soms een gesprekje met de verpleging. Dit moet je zelf aanvragen als je daar behoefte aan hebt. Gesprekken met de psycholoog en psychiater zijn ook vaak 's morgens. Maar dit is gelukkig niet wekelijks. Op dinsdag staat er na de koffie 'Lijfspraak' op het programma. Dit wordt gegeven door de arts en fysiotherapeut, maar hier ben ik eigenlijk nog niet toe in staat geweest om naar toe te gaan.
Wat er in de morgen allemaal gebeurt, en hoe onrustig mijn lijf hiervan wordt, bepaald of ik om half 1 met de groep meelunch of op mijn kamer eet. Vaak heb ik in de ochtend ook al wel een aanval. Gemiddeld genomen eet ik 1-2 keer per week met de groep mee en de rest van de tijd is het beter om op mijn kamer te eten. Mijn lunch wordt dan door de verpleging klaar gemaakt en op mijn kamer gebracht, roomservice. Soieso is de afspraak dat wanneer ik tijdens groepsmomenten te onrustig ben en te veel spanning uitstraal ik door de verpleging naar mijn kamer wordt afgevoerd. Dit is al verschillende keren gebeurt tijdens de leefgroep, weekopenening en lunch. En dit is echt vet frustrerend. Daarom kies ik er nu vaak zelf voor om niet deel te nemen aan deze groepssessies. Is wel erg lastig maar is een stap in de goede richting.

In Zeist had ik nog corvee: koffie zetten, tafel dekken, afruimen etc. In Den Dolder bestaat geen corvee. De Marokkaanse gastheer zorgt hier goed voor ons. Hij dekt de tafels, zet koffie, ruimt alle troep op en verwent ons met heerlijke salades, soep en gekookte eitjes. Hij verzint elke keer wel weer iets nieuws.

Na de lunch is het rusttijd tot drie uur. Ik slaap meestal een uurtje en ga daarna bij mooi weer in het zonnetje zitten. Om kwart over drie staat de koffie weer klaar. De vaste therapieën heb ik bijna altijd na drie uur. Dit omdat ik dan nog een deel van de dag kan meemaken. Op dinsdag en donderdag heb ik fysio en op woensdag kunstzinnige therapie. Afspraken met de arts (wekelijks), psycholoog, psychiater en systeemgesprekken komen hier nog bij. Tot nu toe zijn alle deze therapieën gestrand in een aanval. Dit betekent dat mijn lijf gaat schudden en verkrampen, mijn benen gaan heel erg trillen en rare bewegingen maken en mijn bovenlijf verkrampt constant. Ik kan dan niet meer praten en ook nog nauwelijks ademhalen. Ik word dan met de rolstoel naar mijn bed gebracht. Soms is dat een heel gedoe, maar we worden er steeds handiger in. De tralies (bedrek) gaan dan omhoog en dan lig ik op bed uit te schudden. Na een uurtje is het ergste voorbij. Vanaf 18 januari heb ik alle aanvallen geregistreerd en schrik niet in totaal is dat tot nu toe 84 keer gebeurt.
Om half 6 is het tijd voor de warme maaltijd. Ik heb tot nu toe 1 x met de groep meegegeten. Ik heb vaak geen trek, maar ik dwing mezelf om toch te eten. Meestal rond 6 uur of half zeven eet ik dan de maaltijd op mijn kamer. De aanval is dan nog niet over, dus mag dan niet zelf van mijn bed naar de tafel lopen. Na het eten moet ik de verpleging weer bellen die me dan weer in bed helpen. Om kwart over 7 is het weer tijd voor koffie. Dit moment heb ik in al mijn weken in Den Dolder nog niet meegemaakt. Het schijnt best gezellig te zijn en soms wordt er samen wat tv gekeken.
De avonden breng ik tot nu toe altijd door op mijn kamer en lig in de kramp. Ik zoek wat afleiding door wat te lezen en door weer een heerlijke milkshake te drinken. Regelmatig komt een deel van de maaltijd er weer uit. De aanvallen wisselen wat in hevigheid maar ze blijven aanhouden. Tegen 21 uur ben ik het meestal zo zat, dat het tijd is voor mijn shotje diazepam. Inmiddels ben ik afgekickt van de hoge dosis en werkt de lagere dosis weer redelijk. Om 21:30 is het dan meestal tijd voor een potje pyjama worstelen. De verpleegsters helpen me dan met omkleden, geven medicatie en maken alles in orde voor de nacht. Plassen probeer ik maar niet meer, want dat kost zoveel energie en er is meestal nog steeds te veel spanning om te kunnen ontwateren. Tegen 10en gaat het licht uit en probeer ik te slapen. Na nog wat geschud, lukt dat de laatste tijd aardig. Ben 's avonds ook totaal gesloopt.
Tegen 1 uur 's nachts word ik meestal wakker met een blaas die op klappen staat. Dan maar weer op de bel drukken en de nachtverpleging rollen me dan naar de wc. Terwijl overdag er bijna alleen maar verpleegsters zijn, zijn het 's nachts voornamelijk mannen die werken. Op zich niet erg, maar ze zijn soms zo onhandig en ruw. Bijvoorbeeld hebben ze het idee dat mijn onder- en pyjamabroek tot onder mijn oksels moet worden opgehesen. Vrij irritant. Na deze onderneming begint het gekramp meestal weer, af en toe val ik even in slaap. Maar tegen 4 uur lig ik meestal weer helemaal in de kramp. Dus dan is het tijd voor een tweede shot. Regelmatig zijn de nachtverplegers niet helemaal op de hoogte van nieuwe afspraken met de arts en kost het me veel moeite om ze met handen en voeten duidelijk te maken dat ik toch echt weer diazepam mag. Maar inmiddels zijn de meeste wel goed geïnformeerd. Vaak val ik pas weer in slaap als de vogeltjes alweer gaan fluiten.  En dan een paar uur later, staat er weer een nieuwe dag voor de boeg.

Spreuk van de dag

Wat voel ik toch allemaal?

De afgelopen week stond in het teken van voelen. Ik heb van alles gevoeld, maar het een plaatsje geven is lastig. Het begon allemaal op maandag, na een slechte nacht. Tijdens de weekopening  (tijdens de koffiepauze verteld iedereen dan hoe zijn weekend was) sloeg ik helemaal vast en kon geen woord meer uitbrengen. Dit is echt superfrustrerend en kon dus weer worden afgevoerd. 's Middags was ik weer wat tot rust gekomen en kon in de tuin nog even genieten van het zonnetje. Aan het eind van de middag zou ik gaan fietsen samen met de arts. Niet het fietsten zoals ik gewend ben, maar 'fietsen met aandacht'. Dus aandacht bij je lijf, wat voel je allemaal en aandacht bij de omgeving. De arts vond mijn fiets wel tof dus eerst wilde zij een rondje. Ging bijna mis want ik had niet verteld waar de rem zat. Daarna gingen we samen op pad. Met een tempo van ca 6 km/uur hebben we dik 20 minuten gefietst. Ik had constant het gevoel op de vlucht te willen slaan en er vandoor te racen. Maar ik kon me inhouden. Na het fietsen ben ik naar mijn bed gestrompeld waar mijn lichaam even los ging. Ik voelde allerlei emoties, veel boosheid en ook veel verdriet. Wat een fietstochtje allemaal niet teweeg kan brengen.
Na een nacht met 2 keer 'de spuit' (de nachtverpleger waar ik ruzie mee had gehad heeft inmiddels wat instructies gekregen en dat gaat nu een stuk beter), voelde ik me de volgende dag nog steeds flink kut. Mijn lichaam zat vol onrust, hier met de verpleging wel over gesproken. Dat lucht een beetje op, maar het gevoel bleef. 's Middags bij de fysio was het weer patat. Zij begon erover dat ze niet aan me kon zien dat ik me kut voelde, ik moet mijn masker laten vallen. Zij had flink op me ingepraat en dat hakte erin. De avond dus weer shakend doorgebracht en ook nu weer met allerlei vervelende gevoelens. De volgende dag heb ik de fysio opgezocht en besproken wat het allemaal met me had gedaan. Dit was goed om te doen, een hele stap om trots op te zijn.
's Middags mocht ik weer naar mijn favoriete kunstzinnige therapie. Vandaag stond het maken van een vormtekening op het programma, het natekenen van een voorwerp. Ze kwam aanzetten met een kubus van klei, maar ze zag direct aan mijn gezicht dat ik het daar niet mee eens was. O dat heb je zeker al in Zeist gedaan, ja precies helemaal goed. Dus nu mocht ik zelf iets uitzoeken om na te tekenen. En dan maak ik het mezelf niet makkelijk, dus koos ik een bloemetje met allemaal blaadjes uit. Als je iets moet natekenen, is daar veel aandacht, rust en geduld voor nodig. Nou net niet mijn sterkste kanten. Dus tijdens het tekenen begonnen mijn benen met het lopen van een marathon en mijn lijf ging ook steeds meer schudden. Het laatste dat ik nog kon uitbrengen was 'bizar dat ik door zo'n kutbloemetje niet meer kan lopen'. De avond was weer gelijk aan de voorgaande.
Donderdagochtend kreeg ik een verrassing. Om half 11 hoorde ik dat ik om 11 uur een afspraak had met 2 psychiaters en een verpleegkundige. De psychiater (die bij mij werkt als een rode lap op een stier) heeft mij overgedragen aan een collega die er een tijdje tussenuit was. Na 3 minuten zat ik al volledig in de kramp en kon niks meer zeggen. Dus het was een monoloog van de psiech over wat er volgens haar met mij aan de hand is en dan met name met mijn hersens. Het was een behoorlijk theoretisch verhaal over mijn sterke wilskracht, hersenhelften die gescheiden zijn, en dat dat al een heel lang bestaand patroon is en ook nog eens wordt versterkt  doordat ik als baby in het ziekenhuis heb gelegen. Het kwam erop neer dat ik nog jong genoeg ben om te veranderen maar dat dat een zwaar en moeilijk traject zal worden, waar ik niet in 9 maanden mee klaar ben. Ik vond het vet frustrerend dat ik niet in staat was om mijn eigen visie te geven. Om half 12 lag ik dus weer op bed, uiteindelijk in slaap gevallen en daarna nog even in de zon de naschokken verwerkt. Daarna stond er nog fysio op het programma. Ging daar al niet geheel ontspannen heen en dit keer kon ze wel zien dat ik me niet zo heppie voelde. Maar toch nog grappen en af en toe een lach. Ik mocht zelf kiezen wat te doen. Maakte het mezelf weer te moeilijk, dus de fysio stelde een andere oefening voor. Eindelijk mocht ik weer eens aan de apparaten hangen om mijn armen te 'trainen'. Alleen dit keer zonder enkel gewicht en het was de bedoeling om de stang te bewegen op het ritme van mijn ademhaling. Maar door alle verkrampingen heb ik totaal geen controle over mijn ademhaling, ik haal nauwelijks adem. Dus dit liep ook weer slecht af, en de fysio kon me zoals altijd weer afvoeren met de rolstoel. Dit keer voelde ik me echt benauwd en liep blauw aan, geen fijn gevoel.
Vrijdag had ik een dag zonder therapieën. Maar ik heb mijn eigen therapie ervan gemaakt. Ik ben na het rusten een kwartier gaan fietsen met aandacht en had van te voren een gesprek geregeld met een van de verpleegsters. Ik heb me in kunnen houden, rustig gefietst, allerlei gevoelens kwamen weer los en daarna hierover gepraat. Ik kreeg complimenten voor deze aanpak en mag tevreden en trots zijn. Verstandelijk weet ik dat zo is, maar mijn gevoel is toch nog totaal anders. Maar er is een verandering te waar te nemen, voelt niet fijn, maakt me erg verdrietig maar hier moet ik doorheen.
Afgemat ben ik 's middags naar huis gegaan om daar in een lang weekend weer wat bij te tanken, want dat is nodig.

Misschien dat ik binnenkort er een therapie bij krijg. Er zijn inmiddels twee psychomotore therapeuten uit Zeist die in Den Dolder PMT komen geven. Zowel in groepen als individueel. Alleen het opstarten, gaat nogal bureaucratisch en er moet nog van alles worden besloten. Maar met de individuele therapieën willen ze snel starten.  En ik heb al van alle kanten gehoord dat ik de perfecte kandidaat ben voor PMT (bewegingsoefeningen gericht op grenzen, emoties en voelen), dus ik hoop dat ik ook hier snel mee kan starten.

Creatieve eikeltjes

Een van de verpleegsters uit Zeist valt af en toe in in Den Dolder. Vrijdag was zij in Den Dolder en bracht een verrassing voor me mee. Een zelf in elkaar geknutselde kaart waarop allerlei mensen mooie, lieve woorden en zich creatief op hebben uitgeleefd. Bedankt daarvoor, doet me goed dat jullie in Zeist me nog niet zijn vergeten. Ik jullie ook niet hoor! Dikke knuffel voor jullie!

Uitslapen en afkicken

Vorige week was zwaar in Den Dolder, helaas was deze week weinig beter.
Het begon zondagnacht al met geshake van m'n lijf. Ging de hele nacht door. De diazepam (die ik aan het afbouwen ben omdat ik er aan verslaafd raakte) deed zijn werk niet meer. Pas om 7 uur 's morgens ben ik in slaap gevallen. Wel 'uitgeslapen' tot 9 uur. 's Middags had ik een extra ingelaste psychologische test om te testen hoe ik met emoties omga. Dit duurde een half uurtje en had me wel wat energie (of onrust?) gegeven. Het was prachtig weer dus ik dacht lekker even te gaan fietsen. Maar omdat ik inmiddels toch iets verstandiger ben geworden, heb ik even overlegd met de verpleging. Zij zetten mij flink aan het denken: wat zegt je lichaam nu je zo staat te schudden, zo'n zware test hakt erin (hoezo zwaar?), is het dan wel verstandig om te gaan fietsen? Verstandig gezien kon ik beter niet gaan fietsen, maar ja mijn koppie wilde toch echt anders. Uiteindelijk heb ik gekozen om mijn verstand te volgen en dus niet te fietsen. Ook dit resulteerde weer in een aanval.
Voor dinsdag kreeg ik de nadrukkelijke opdracht om zo lang mogelijk op bed te blijven liggen om bij te tanken en fit te zijn voor het systeemgesprek van de volgende dag. Ook deze nacht was weer onrustig dus ik was blij dat ik kon uitslapen. 's Middags kwam mijn broer en Mart voor een systeemgesprek. Normaal gesproken ben je daar zelf ook bij. Dat was ik ook even, totdat ze direct begonnen over mijn beperkte belastbaarheid en hoe ik hiermee zou omgaan bij dit gesprek: blijf ik gewoon, ga ik halverwege weg of ga ik aan het begin weg en kom aan het eind nog even terug?. Alleen door deze vraag sloeg ik al op tilt en kon weinig meer uitbrengen. Heb toen maar de moeilijke maar verstandige beslissing genomen om direct te vertrekken. Aan het eind van het gesprek was ik ook niet meer in staat om nog terug te keren voor de samenvatting. De therapeuten vonden het een goede beslissing van me alleen voelt het voor mezelf totaal anders. Maar uiteindelijk was ik toch wel een beetje trots dat ik deze moeilijke stap had gezet.
Woensdagochtend had ik kunstzinnige therapie en mocht dit keer een vrije tekening maken met pastelkrijt. Nou je raadt het al, dat werden visjes. Maar opeens maakten deze visjes van alles bij me los en raakten me diep. Mijn reactie daarop was dat ik met heel veel frustratie alles heb doorgekrast. Daarna zat ik helemaal vast in de kramp en ben weer naar m'n kamer gereden. 's Middags ben ik er met de therapeut op terug gekomen en mijn reactie komt voort uit de pijn van mijn ontslag. Daar zit dus nog iets om te verwerken was de conclusie. Daarna was ik weer een beetje opgeknapt en kon ik nog naar de fysio. Dit was ook weer bizar. Moest rollen en kruipen op een mat en weer helemaal in de shake. Dit komt doordat ik door het bewust bewegen contact maakt met je lichaam. 's Nachts had ik weer behoorlijk last van de afkickverschijnselen. Rond 21 uur kreeg ik meestal mijn eerste shotje toegediend en in de voorschriften staat dat ik het tweede shot pas 8 uur later krijg. En ik kan je wel vertellen dat 8 uur 's nachts best lang duurt als je niet kan slapen.
Donderdag heb ik hier met de huisarts over gesproken en wat nieuwe afspraken gemaakt. Met name het 8 uur wachten 's nachts is aangepast. Maar het blijft wel een lastig probleem omdat die troep zo verslavend werkt. Na 2 weken moet ik weer gewend zijn aan de lagere dosering en dan zien we wel weer verder.
De fysio vond dat de week nog niet zwaar genoeg voor me was, dus die heeft me 's middags flink op de kast gejaagd. Ze wilde me boos zien. Maar boos worden op commando werkt niet. Maar toen ik bokshandschoenen aankreeg, kwam er wel wat woede los. Ik had hierna een vreselijk heftige aanval. Ook 's nachts was de aanval weer terug, maar met de nieuwe afspraken van de huisarts mocht ik medicatie. Alleen de nachtverpleger (die me daarvoor al vrij hardhandig naar de wc had geholpen ... grrrr) dacht daar anders over. Maar omdat ik nauwelijks nog kon praten, moest ik alle zeilen bijzetten om hem duidelijk te maken dat hij in de computer moest kijken naar de nieuwe afspraken. Nou uiteindelijk deed hij dat en kwam hij terug met mijn shot. Alleen beheerst hij de techniek niet helemaal, hup prik, spuiten, klaar en wegwezen. En daar lag ik met alle smurrie in mijn onderbroek en en het gevoel alsof ik een half uur had gefietst zonder zadel. Dit maakte me zo ongelooflijk boos, dat ik heb liggen tieren en janken in bed. Vervolgens heb ik weer op de bel gedrukt en hem duidelijk gemaakt dat ik echt pissed was en hij me ruw behandelt. Hij gaf zijn fout toe en ging weer een nieuwe spuit halen. Maar ook deze kwam niet op de juiste plek terecht. Hij heeft nog een poging gewaagd om het wat te herstellen, maar dat schoot dus weer niet echt op. Uiteindelijk toen de vogeltjes al lang weer aan het fluiten waren, ben ik nog wat ingedommeld. Maar ik werd wakker met nog steeds een adrenaline niveau van hier tot Tokio. Heb vrijdag mijn beklag gedaan bij de dagverpleging en zij gaan dit nu met hem bespreken.

Ondanks alles was het wel een leerzame week waarin ik toch een aantal keer heb gekozen om groepstherapieën af te zeggen en op mijn kamer te eten etc. Een klein stapje in de goede richting (ik word wat liever voor mezelf) en daar mag ik trots op zijn.

De kracht van de zon

Gisteren en vandaag was het heerlijk zonnig weer. Ik heb hier lekker van genoten in de tuin op mijn nieuwe ligbed. De zon geeft me de rust die ik nu zo hard nodig heb. Mijn accu is weer een beetje opgeladen voor volgende week. Ook heeft de zon me weer wat kleur gegeven. Jammer dat we dit weekend niet op ons bootje waren, want die staat nog op de kant. Sowieso zullen we de Aquaholic dit jaar niet zo intensief gebruiken. Martin is druk met de voorbereidingen en trainingen voor de Cowesweek. En ik heb natuurlijk ook maar korte weekenden en geen vakantie.

Niet iedereen had vandaag stralend weer. Martin had vandaag windkracht 8, keiharde regen, onweer en bliksem. Hoe kan dat nou, zal je denken? Hij was voor een survivaltraining afgereisd naar het eind van de wereld, naar 'Get Wet' op de Maasvlakte. Daar heeft hij in stormachtige omstandigheden geoefend met noodsituaties op zee. Hoe klim je weer in je reddingsvlot als het is omgeslagen en hoe word je door een helikopter uit zee gered en wat doe je als de helikopter crasht en in zee stort. Erg leerzaam. Had het graag mee willen maken, maar ja dat zit er nu even niet in. Eerst voor mij maar overleven in Den Dolder. 

He zon kom maar op!

Ik ben overal voor in.

Kijken wie het langst kan stralen.

En ik denk dat ik win.

Frustraties!

Hoezo?
Alle hele week aanvallen en dagen op bed.
Die ene keer dat ik aan tafel heb geluncht, was ik weer te onrustig en kon weer vertrekken. 
Slechte nachten.
Op m'n kop gevallen en weer hersenschudding.
Regelmatig de neiging om weer tegen de vlakte te gaan.
1 Nacht om het uur wakker worden gemaakt.
Verslaafd aan diazepam, en nu afkickverschijnselen.
Tot half 5 's nachts moeten wachten totdat ik werd platgespoten.
Weer een huis moeten tekenen bij kunstzinnig .... waarom toch precies hetzelfde als in Zeist en dan ook nog met dat stomme aquarel.
Niet genieten van het lekkere weer.
1 x gefietst met m'n handen en daarna niet meer kunnen lopen.
Hele week geen fysio en nog steeds geen behandelplan.
Slechte internetverbinding, is alleen op mijn kamer (nu is ie even wat beter).
Onduidelijke afspraken over systeemgepsrek.

Op dit moment vliegt alles me aan, ik lig maar op m'n kamertje achter de tralies met m'n belletje, alles is nog heel. Maar ik voel zo de behoefte om compleet los te gaan, ik wil vrijheid! Het liefst zou ik nu nog een contactmoment hebben, maar daar hebben ze hier 's avonds geen tijd voor, dus benieuwd wat komende nacht brengen zal.

Nieuwe week voor de boeg

Het weekend zit er weer op. Was een onrustig weekend (i.v.m. 1 april), maar de zon heeft wat rust en een lekker kleurtje gebracht. Straks komt de taxibus me ophalen, want mijn handbike gaat namelijk mee naar Den Dolder. Moet nog afspraken maken met de therapeuten hoe en wanneer ik hem kan gebruiken, maar het geeft me in ieder geval weer wat vrijheid.

Over vorige week valt vrij weinig te melden. Veel aanvallen, veel op bed waardoor ook weer therapieën zijn uitgevallen. Op een gegeven moment was ik het zo zat, dat ik een beetje door het lint ging en me ging afreageren op alles want in de buurt van mijn bed te vinden was. De buurvrouw werd ongerust en heeft toen op de bel gedrukt. De verpleegsters kwamen aangesneld, eerst met een reprimande dat het niet de bedoeling is dat ik een ander voor me laat bellen. Maar het laatste waar ik op dat moment op zat te wachten was een verpleegster aan mijn bed, gelukkig hadden ze dat snel door en hebben ze me even uit laten razen.
Wel heb ik deze week door wat gesprekken wat meer vertrouwen gekregen in de behandeling en dat ze wat beter gaan begrijpen waar mijn probleem zit en ook de toezegging gekregen dat ze mijn programma hierop gaan aanpassen.

Hou Vol Hou Vast

Bløf met het nummer: 'Hou vol hou vast' van hun nieuwe Album : 'Alles blijft Anders'.

Ik zie ook wel in dat alles anders gaat dan hoe je het wilt,

Of hoe je het had gedacht

En ik begrijp ook best dat jij het niet meer weet hoe het nu is,

Is niet wat jij verwachtte

Dus adem in en tel tot tien of elf en verder

Hou vol hou vast

Er is altijd nog m'n arm die om je heen past

En altijd nog m'n schouder die je recht houdt

Al is het maar voor even

1 april 2011

Het zou een goeie 1 april grap zijn, maar helaas is dat het niet. Het is de realiteit! Met ingang van vandaag ben ik officieel ontslagen. Dit voelt onwerkelijk en doet heel veel pijn. Alles wat me doet herinneren aan mijn werk veroorzaakt tranen. Wie had dat ooit gedacht dat mij dat zou overkomen? Alle verstandige woorden van: 'het is maar werk', 'je gezondheid is veel belangrijker', 'eerst maar beter worden en dan kom je wel weer aan het werk', ' je hebt nu ook niet meer de druk van het werk', zijn vast allemaal waar. Maar mijn gevoel is op dit moment heel anders. En dat mag er ook zijn!