Mijn eerste week in Den Dolder

De eerste week in Den Dolder zit er al weer op. Het is me behoorlijk zwaar gevallen en het is zeker geen Center Parks (het zwembad nog niet gezien).
Al vanaf het 1e moment dat we daar binnen waren, had ik geen fijn gevoel. Iets wat ik in Zeist helemaal niet had, daar voelde ik me eigenlijk direct thuis. Ik werd direct naar mijn kamertje gebracht en hadden daar een intakegesprekje, dat stelde weinig voor. Mijn kamertje is een stuk kleiner dan in Zeist. Geen badkamer, wel een wastafeltje, een bed met als bodem een plank, wel aansluiting voor tv. Een klein raampje met uitzicht op een heel klein binnentuintje. Ik was denk ik gewoon te verwend in Zeist en ook heel donker. Verder had ik grote moeite met alle rust die heerst op de afdeling. Je ziet bijna geen mensen en het is moeilijk om er aansluiting bij te vinden. In Zeist worden nieuwelingen meteen bij de groep getrokken, hier houdt iedereen eerst wat afstand om de kat uit de boom te kijken. Er zijn nu nog steeds mensen waaraan ik me niet heb voorgesteld en slechts een paar keer over de gang heb zien zwerven.
De sfeer is echt heel anders dan in Zeist. Alles is zo gemoedelijk en rustig en er wordt niks van je verwacht. Ik vroeg bijvoorbeeld waar het corveerooster hing, maar werd direct uitgelachen. Voor corvee is het personeel bedoelt. Ook was ik bijvoorbeeld bij de Leefgroep, in Zeist ging dat er redelijk serieus aan toe. Op mij kwam het hier meer over als onder het genot van een kopje koffie en thee (is ook tijdens de pauze) bespreken of er nog onderwerpen waren die de groep aangaan. Niet helemaal mijn stijl. De huiskamer is ook heel ongezellig, maar die wordt volgende week helemaal gerestyled met nieuwe meubelen. Misschien kunnen ze mijn hulp nog gebruiken :)

Maar als ik eerlijk ben, was ik deze week noodgedwongen ook niet zo sociaal. Dinsdagmiddag had ik om 16 uur een gesprek met de psycholoog en de afdelingsmanager,  die zou zorgen voor een goede overdracht. Dit gesprek was zoals te verwachten weer confronterend, dus ik schoot flink in de kramp. De rolstoel (niet zo'n rammelbak als in Zeist) heeft me naar bed gebracht. Daar weer paar uurtjes liggen stampen. De volgende dag zou ik een kort gesprekje hebben met de psycholoog om zo een aanval te voorkomen. Helaas ook een kort gesprekje veroorzaakte kramp.
Ik had na 2 dagen totaal geen goed gevoel bij de behandeling in Den Dolder. Alles gaat nog veel rustiger en dat geeft alleen maar onrust (is ook in Zeist gebleken) en wat is dan dat maatwerk waar ze in Zeist zo lovend over deden. De enige therapie die wordt gegeven is fysio en kunstzinnig. Het zat me behoorlijk dwars, voelde me niet op mijn plek en ik was ook het vertrouwen helemaal kwijt. In een contactmoment heb ik dit aangegeven. Dit was goed want de volgende dag werd er meteen actie ondernomen.
Om half 10 's morgens zat ik met de psychologe, de psychiater en een verpleegkundige om tafel. Duidelijk werd dat ze mij zo goed mogelijk willen helpen maar het nog een beetje een zoektocht is naar hoe precies. De psychiater had direct door dat het niet kunnen accepteren mijn grootste probleem is. En zolang niet duidelijk is waar dit vandaan komt en wat hier achter zit mijn problemen alleen maar erger gaan worden. Er is nu een systeemgesprek gepland met mijn ouders om te graven in mijn verleden en de familiesituatie om te kijken of daar aanknopingspunten liggen.
De verpleging gaf aan na te denken over hoe ik in de groep kan functioneren. Het schijnt dat ik zoveel spanning uitstraal en dat anderen dat overnemen. Dit kan betekenen dat ik de zoal beperkte groepsmomenten niet aanwezig ben, maar hierover is nog geen besluit genomen. Dit gesprek gaf me wel het vertrouwen weer een beetje terug.

Dit gesprekje kwam weer behoorlijk binnen en veroorzaakte weer een aanval. Dus weer naar bed gerold en daar ondanks de diazepam flink liggen krampen. Af en toe leek het wat rustiger te gaan worden, maar dit was steeds van korte duur. Dit keer had ik er ook een probleem bij, door alle verkrampingen in mijn buik kon ik mijn blaas ook niet ontspannen en mijn water dus niet lozen. En na circa 12 uur wordt dat toch wel erg vervelend. Ook de ademhalingsoefeningen waren geen suc6. Moet je voorstellen: je zit op de wc-bril met je lichaam in de kramp en de verpleegster staat erbij 'inademen door je mond, uitblazen'. Zelfs op bed lukt deze oefening niet, laat staan in je blote kont op de wcpot. Na nog een paar pammetjes werd het tegen 21 uur gelukkig wat rustiger en kon ik al mijn water kwijt. Pfffff ... wat een opluchting! Door de aanvallen heb ik ook alle keren het avondeten gemist, een van de weinige momenten dat een groot deel van de groep bij elkaar is. Dus ook dat draagt niet bij aan de kennismaking. 

Hoop volgende week mijn draadloze netwerk aan de praat te krijgen. Alleen zijn ze al 3 dagen aan het zoeken naar de inlogcode, maar volgende week hebben ze die vast gevonden.  Dan nog op zoek naar een tv'tje en het begint al wat meer op Center Parks te lijken. En natuurlijk mijn badpak niet vergeten :D