/> Je zal het maar hebben!: maart 2011

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zaterdag 26 maart 2011

Luctor et emergo


Het wapen van Zeeland (Ja ik ben een 'Zeeuws Meisje')  
Ik worstel en kom boven!

Afschieten of bijvoeren?

Afschieten of  bijvoeren? Deze vraag heeft in ons landje de gemoederen de laatste jaren flink bezig gehouden. Met name speelde de discussie in de Oostvaardersplassen, laat je de ''wilde' dieren daar in de winter verhongeren of ga je ze bijvoeren? Een belangrijk aspect in deze discussie is dat de dieren toch in een relatief beperkt gebied leven en niet overal op zoek kunnen naar voedsel.
Bij Altrecht in Den Dolder is het leefgebied ook sterk begrensd, soms zelfs tot een kamertje van circa 4 bij 5 meter. Maar gelukkig speelt eerder genoemde discussie hier niet zo. Dus ze laten me niet verhongeren maar gaan ze me bijvoeren. Door de vele aanvallen die lang duren en het platspuiten, mis ik veel maaltijden en heb ook weinig trek en houd ook niet alles binnen. Mijn broeken worden steeds groter, dus dit kan zo niet doorgaan. In overleg met de diëtiste is nu mijn menu samengesteld. Als ik de warme maaltijd mis moet ik 3 boterhammen eten met kaas en boter, 1 glas appelsap en 1 glas karnemelk en daarnaast als bijvoeding 3 flesjes heerlijke Nutridrink. Doel is om 5 kilo aan te komen en minimaal op gewicht te blijven. De juiste flesjes zijn nog in bestelling, maar ik heb op een avond er alvast eentje van de andere afdeling mogen voorproeven. Niet echt lekker, maar het viel me nog alles mee na alle verhalen die ik erover had gehoord. Het viel alleen erg zwaar op de maag en die vond dat niet zo fijn. Dus uurtje later kon de verpleegster de Nutridrink weer door de wc spoelen.

Verder begint het een beetje saai te worden wat ik moet bloggen, dus houd ik het bij een paar hoogte- en diepte punten van de week:
  • 2 hele dagen op bed gelegen. Aanval in de ochtend en dan in de middag platgespoten, waarna ik daarna niet meer echt in staat ben om uit bed te komen. 1x Begon de aanval 's avonds weer opnieuw, dus toen nogmaals een dosis diazepam gekregen. Toen had ik in totaal 25 mg op 1 dag en dat voel je de volgende dag nog behoorlijk. Ook krijg ik door de pammetjes allemaal rare dromen, een soort halfslaap waarin ik denk dat er allerlei mensen om m'n bed staan of bijvoorbeeld een verpleegster die mijn voeten lekker instopt onder de dekens. Raar spulletje.
  • Dinsdag waren mijn ouders en Martin gekomen voor een systeemgesprek. Het was een vrij chaotisch gesprek, waarin ze zoeken naar de oorzaak waarom ik zo moeilijk kan accepteren. Mijn voorlopige conclusie is dat de appel niet ver van de boom valt.
  • Het was deze week in Den Dolder ook prachtig weer. Nog een paar keer hier even van kunnen genieten in de tuin. 
  • Was ik een keer eindelijk een keer in staat om met de groep mee te lunchen, ging mijn lichaam wat bewegen. Voor mijn gevoel niet uitzonderlijk, maar de verpleging vond het nodig in te grijpen en me naar mijn kamer te brengen. Grrrr.....
  • De discussie over mijn behandelplan ligt even stil omdat degene die hiervoor verantwoordelijk is 2 weken ziek is. 
  • De hometrainer is niet de manier om mijn frustratie kwijt te kunnen. De fysio heeft net wat nieuwe apparaten en dacht dat ik de fiets kon gebruiken om wat frustratie eruit te trappen. Helaas door de shakers kreeg ik de trappers niet eens in de rondte. En dat leverde alleen maar heel veel meer frustraties op. Was dus niet zo'n geslaagde sessie en kon daarna weer fijn naar bed rollen. 
  • Ik heb nu ook Wifi bereik in mijn slaapkamer, dus kan op bed internetten en af en toe wat bloggen. Alleen ontbreekt de zin en energie nog wel eens.
  • Vrijdag was het eindelijk zover: de woonkamer werd gerestyled. Dat was ook echt wel nodig, want het was een allegaartje van oudbollige meubels met zelfs de gaten in de bank. De nieuwe meubels zijn erg strak en nogal donker. Wat kleurige accessoires moet het geheel nog wat opfleuren. Het uiteindelijke resultaat laat nog even op zich wachten want de levering was niet helemaal compleet. 
Alles bij elkaar was het weer een zwaar weekje en is het moeilijk om moed en vertrouwen te blijven houden. Ik hoop zoooo op het moment dat het weer wat bergopwaarts gaat.

donderdag 24 maart 2011

zaterdag 19 maart 2011


'Broekje uit'

Ooh wat heb ik er een hekel aan, als andere mensen me moeten helpen met de dagelijkse dingen. Ik wil gewoon zelf omkleden, naar de wc kunnen gaan etc. Helaas lukt dat niet meer altijd en moet me dan echt overgeven en heb dan hulp nodig. Maar het wordt wel steeds erger....

Heb deze week kennis gemaakt met de arts in Den Dolder en mijn medicijnlijst doorgesproken. Zij wilde vooral zoeken naar een oplossing omdat de aanvallen steeds langer duren. Tot nu toe kreeg ik dan altijd een pammetje en soms 2 maar dat hielp niet. Nu heeft ze een nieuwe manier bedacht om mij tijdens een aanval rustig te krijgen, zodat ik ook weer voldoende water kan afvoeren. Tjsa, alleen de manier waarop dat gaat, is er wel één waarvoor je je echt moet overgeven (zal niet teveel in detail treden), wordt ook gebruikt bij mensen die een epilepsie aanval hebben. Als ik langer dan 3 uur in de kramp lig, krijg ik nu een flinke shot diazepam op een manier toegediend dat het heel snel werkt. Ik moet dan op mijn zij gaan liggen, ze trekken m'n broek naar beneden. En hup spuit erin en dan blijven liggen zodat het niet terug stroomt. Binnen 10 minuten merk ik al effect. Na een half uur kan ik dan naar de wc. Nee niet gewoon lopend, want door die zooi kan je bijna niet meer op je benen staan. Soms zijn 2 verpleegsters nodig om me te helpen. 'Broekje naar beneden' en laat dan maar stromen. Al met al kost dit zoveel energie dat ik soms bijna van m'n stokkie ga en weer in de kramp schiet. Maar uiteindelijk werkt deze manier wel en val dan in slaap. Alleen blijft die zooi vrij lang in je lijf zitten, dus overdag voel ik me soms zo stoned als een garnaal en kan m'n ogen bijna niet open houden.

Gedonder in Den Dolder

Dat Teigetje deze week een beetje boos was, hebben sommigen van jullie al begrepen. Na het lezen van deze blog zal meer duidelijk worden.

Na een onrustige eerste nacht o.a. door het taxi-gedoe, begon de week dacht ik vrij rustig. Ik zou mijn behandelplan bespreken. In Zeist stelde dat nooit zoveel voor, waren bekende feiten die op een A4'tje zijn samengevat. Alleen heb ik het planmatige deel altijd gemist (wat gaan we nou echt doen om doelen te halen - maar goed die kritische houding zal ik nog wel hebben uit mijn arbeidsverleden). Om half 10 had ik maandag een afspraak met de case-manager om mijn plan te bespreken. Maar tot mijn verbazing schoof er ook een verpleegster aan. Dit omdat ik misschien een aanval zou krijgen.... Oeps, toen voelde ik wat nattigheid.
Wat bleek in mijn behandelplan hadden ze n.a.v. een gesprek met mij de week ervoor de behandeling verandert in observatie. Ik zou dus 9 weken in observatie gaan en dan zou op 12 mei worden bekeken of de behandeling in Den Dolder zou worden voortgezet. Er werd bij gezegd ' o ja, dit waren we vorige week vergeten te vertellen'.  Dit viel bij mij niet goed! Ik ging ervan uit dat Den Dolder voor mij de oplossing was, zoals is het ook altijd verteld. Maar omdat ik 'opeens' zoveel aanvallen heb, lijkt het toch beter om eerst met observatie te starten. Voor mij weer onzekerheid en angst wat gaat er na mij gebeuren. Verder vond ik plan ook erg vaag. Ik moet 'zakken' (nog verder de put in - of wat wordt bedoeld?) en ik moet laten zien dat ik kan accepteren. Nou het gesprek liep compleet uit de hand, ik heb goed mijn zegje gedaan en ben ook niet akkoord gegaan met het plan. Maar door al dit gedoe belandde ik in een flinke aanval die de hele dag heeft geduurd. Ik was zo boos, op een gegeven moment was ik boos op alles, mijn verstand was totaal verdwenen en werd compleet overmand door emoties. Maar gelukkig 'de boosheid mocht er zijn' en af en toe mocht ik van de verpleging met mijn voorraadje ballen smijten. De ballen belanden een paar keer onder mijn bed, dus de verpleegsters moesten dan voor mij op de knieen onder het bed. Maar al met al was het echt een zware dag, ook weer met de ontwateringsproblemen (lijkt wel weer werk :-) , geen eten etc.

De volgende dag was de boosheid een beetje verdwenen en kon ik er iets verstandiger naar kijken. Nog verschillende gesprekjes gehad. Ik begrijp dat ze me moeten leren kennen en dat ik ook daar moet wennen/landen. Maar voor mijn gevoel heb ik er al 11 weken observatie opzitten en die informatie moet toch uit Zeist ook in Den Dolder terecht komen. Ik had sterk het gevoel dat er in de communicatie dingen mis zijn gegaan in de overgang van Zeist naar Den Dolder. Daarom wilde ik een gepsrek met de manager van Zeist en Den Dolder. Na tig keer vragen aan de verpleging (pff), heb ik het uiteindelijk maar zelf geregeld.

Woensdag kwam er opeens weer een aapje uit de mouw. De casemanager kwam naar me toe met de mededeling dat hij de psycholoog had gesproken en dat het behandelplan toch iets te stellig was opgeschreven. Lekker handig, had dat eerder gedaan, had mij een hoop ellende bespaard.

Donderdag kreeg ik een nieuw exemplaar van het behandelplan. Wordt nu niet meer gesproken over observatie maar wel zal de eerste periode in het teken staan om te verkennen of ze me in Den Dolder kunnen behandelen. Want daar zijn ze dus nog niet zo zeker van. Ik ben nu bezig met mijn evv'er om de doelen concreter te beschrijven. Wat is dan dat 'zakken', iedereen heeft daar wel een beeld bij maar ik heb gemerkt dat dit zeker niet eenduidig is. Dus ik vind dat de doelen SMART moeten zijn.
Het gesprek met de manager had ik ook donderdag, dat ging goed. Ik heb gespuid hoe alles op mij overkomt, een aantal punten ging hij oppakken. En hij zal optreden als mijn waakhond.
Al met al een week waarin ik voor mijn gevoel goed voor mezelf ben opgekomen en daar ben ik ook best trots op.

Naast al het gedoe rondom het behandelplan heb ik ook deze week wat therapieën gehad. Ik heb kennisgemaakt met de fysio. Nog niet echt veel gedaan, maar zij heeft wel een aardige indruk gekregen waar aan te werken. Wel resulteerde dit weer in een aanval, omdat ik wel even terug wilde lopen, maar daarbij de hele breedte van de gang nodig had. Shit weer in die stoel!
Ook heb ik kunstzinnige therapie gehad. Deze dame had zich niet verdiept in mijn dossier. En begint weer van vooraf aan. 'O, heb je al een boom, huis en zelfbeeld getekend'.  Nou welke van de drie zou je nog een keer willen tekenen. Nou als ik echt moet kiezen doe dan de boom maar. Wel mocht ik nu zelf het materiaal uitkiezen. Ik gaf aan dat ik wilde vingerverven. ´O maar dat heeft nog nooit iemand gedaan´. Dus geen vingerverf, ook geen aquarel zoals in Zeist maar met pastelkrijt. Daar kan je lekker veel kracht mee kwijt en ook met je vingers uitsmeren. Kwam behoorlijk wat frustratie uit tijdens het tekenen, hierdoor weer opnieuw in de kramp en kon ik weer worden opgehaald. Wie weet krijg ik de vingerverf-primeur?

Het aantal therapieën valt me tegen in Den Dolder. Fysio en kunstzinnig zijn eigenlijk de enige echte therapieen. Daarnaast af en toe een gesprek met de psycholoog. PMT (psychomotorische therapie) wordt al bijna een jaar niet meer gegeven. Maar het schijnt dat dit vanaf juni weer begint, heb ik misschien net geluk, want dit is wel een hele belangrijke therapie. Wel is er elke week een half uurtje 'lijfspraak/psychosoma' maar daar mag je als observant niet heen. Benieuwd of dat nog steeds geldt?
Volgende week heb ik systeemgesprek met mijn ouders en Mart erbij. Ben benieuwd of ze hier wat aanknopingspunten uit kunnen halen.

Wat nog wel een hoogtepunt deze week was, dat ik voor het eerst een warme maaltijd op heb. In twee weken heb ik dus 1x warm gegeten. Niet helemaal gezond, daarom volgende week ook naar de diëtiste.

vrijdag 18 maart 2011

Gedachte van de dag


Een wijs iemand zei ooit tegen mij:
Alles komt goed aan het eind, 
zo niet dan is dat nog niet het eind.

Bedankt voor de kaartjes

Deze week heb ik veel post ontvangen. Het maakt me altijd weer nieuwsgierig en het doet me goed! Bedankt.
En Ronnie en Tanja die van jullie was echt de grootste! 

Bonne en Job!

Sinds dinsdag heeft Bonne er een klein broertje bij. Hij heet Job en is vernoemd naar degene van wie ik heb hem gekregen. Het is een leuk stel bijelkaar. Job moet nog wel even wennen aan het leefklimaat in Den Dolder, net als zijn baasje. Superbedankt J!

Opgefokte chauf

Zondagavond 21:00 stond de taxi netjes voor de deur om mij naar Den Dolder te brengen. Het was een bekende chauffeur die me vorige keer behoorlijk irriteerde door contstant te zitten chatten met z'n telefoon en voortdurend de radio zapt. Ook stond de radio hard en het was niet mijn smaak.
Zondag moesten we eerst nog een oud dametje afleveren in Utrecht en daarna gingen we door naar Den Dolder. Het bleek dat de chauf eigenlijk om 21:00 klaar was met werken met hij dit laatste ritje nog even als extra zou doen. De weg naar het terrein van Altrecht kon het navigatiesysteem goed vinden, ondanks de harde muziek. Ook was er tussendoor nog best tijd om vrienden en bekenden op de hoogte te houden van de laatste nieuwtjes via zijn telefoon. Maar op het terrein van Altrecht begon de ellende. Ik zelf was er 1x eerder geweest overdag. We hadden toen ook een beetje rondgedwaald maar door het volgen van de bordjes kwamen we uiteindelijk aan op de bestemming. Maar 's avonds blijkt dat dus een heel ander verhaal, want dat is de helft van het terrein afgesloten met slagbomen. We konden dus niet de juiste kant op, in zijn achteruit, weer terug, opnieuw proberen .... Ik had het plattegrondje bij me, maar de chauf was zo opgefokt dat hij niet de tijd nam om daar even rustig op te kijken. We hebben alle wegen die open waren gezien, hij bleef maar rondscheuren. En op een gegeven moment kreeg ik ook nog de schuld want ik moet toch weten waar ik moet zijn. Na 25 minuten rondscheuren, zagen we een dame die naar haar werk ging. Ik heb haar rustig gevraagd hoe we bij Psychosomatiek konden komen. De chauf zat ondertussen maar door te zeuren 'waarom zijn die hekken dicht' en 'wat is dit voor zooitje, is toch niet normaal' etc. Maar gelukkig kon zij mij vertellen hoe we er moesten komen, de chauf had er niks van begrepen. Maar ik weet het nu - en zal dit ook niet meer vergeten- dat wanneer je het terrein opkomt je vrijwel direct het eerste weggetje naar rechts moet nemen en dan kom je er wel. Uiteindelijk was ik om half 11 op bestemming en zelf ook flink opgefokt. Lekker rustig begin van de week!

zaterdag 12 maart 2011

Post en bezoek in Den Dolder

Mijn nieuwe adres is:


Altrecht Psychosomatiek
t.a.v. Marjoke Muller, kamernr C.043
Dolderseweg 164
3734 BN Den Dolder


Ik hoop dat jullie me af en toe iets blijven sturen, want dat doet me goed. En de muur is nog lang niet vol!


Bezoek mag ik ontvangen tussen 18:30 en 21:30. Maar graag even contact van te voren, want ik ben nog niet zo stabiel dat ik veel bezoek kan ontvangen. Bezoek mag op mijn kamer en er is een soort openbare ruimte waar je kan zitten. De routebeschrijving is te vinden op http://www.altrecht.nl/Externebestanden/Overigen/Terrein_route_WAHoeve_apr09.pdf . Het terrein is een compleet doolhof, maar ík zit dus in gebouw 6. Gewoon de bordjes volgen en dan kom je er uiteindelijk wel!

Branding en golven

Branding en golven

wil landen
maar de kust
is verdwenen

een eiland
met rotsen en
puntige stenen

geen pad
dat me voert
naar een veilige haven

branding en golven
alleen in de kou
wie werpt me een touw

Mijn eerste week in Den Dolder

De eerste week in Den Dolder zit er al weer op. Het is me behoorlijk zwaar gevallen en het is zeker geen Center Parks (het zwembad nog niet gezien).
Al vanaf het 1e moment dat we daar binnen waren, had ik geen fijn gevoel. Iets wat ik in Zeist helemaal niet had, daar voelde ik me eigenlijk direct thuis. Ik werd direct naar mijn kamertje gebracht en hadden daar een intakegesprekje, dat stelde weinig voor. Mijn kamertje is een stuk kleiner dan in Zeist. Geen badkamer, wel een wastafeltje, een bed met als bodem een plank, wel aansluiting voor tv. Een klein raampje met uitzicht op een heel klein binnentuintje. Ik was denk ik gewoon te verwend in Zeist en ook heel donker. Verder had ik grote moeite met alle rust die heerst op de afdeling. Je ziet bijna geen mensen en het is moeilijk om er aansluiting bij te vinden. In Zeist worden nieuwelingen meteen bij de groep getrokken, hier houdt iedereen eerst wat afstand om de kat uit de boom te kijken. Er zijn nu nog steeds mensen waaraan ik me niet heb voorgesteld en slechts een paar keer over de gang heb zien zwerven.
De sfeer is echt heel anders dan in Zeist. Alles is zo gemoedelijk en rustig en er wordt niks van je verwacht. Ik vroeg bijvoorbeeld waar het corveerooster hing, maar werd direct uitgelachen. Voor corvee is het personeel bedoelt. Ook was ik bijvoorbeeld bij de Leefgroep, in Zeist ging dat er redelijk serieus aan toe. Op mij kwam het hier meer over als onder het genot van een kopje koffie en thee (is ook tijdens de pauze) bespreken of er nog onderwerpen waren die de groep aangaan. Niet helemaal mijn stijl. De huiskamer is ook heel ongezellig, maar die wordt volgende week helemaal gerestyled met nieuwe meubelen. Misschien kunnen ze mijn hulp nog gebruiken :)

Maar als ik eerlijk ben, was ik deze week noodgedwongen ook niet zo sociaal. Dinsdagmiddag had ik om 16 uur een gesprek met de psycholoog en de afdelingsmanager,  die zou zorgen voor een goede overdracht. Dit gesprek was zoals te verwachten weer confronterend, dus ik schoot flink in de kramp. De rolstoel (niet zo'n rammelbak als in Zeist) heeft me naar bed gebracht. Daar weer paar uurtjes liggen stampen. De volgende dag zou ik een kort gesprekje hebben met de psycholoog om zo een aanval te voorkomen. Helaas ook een kort gesprekje veroorzaakte kramp.
Ik had na 2 dagen totaal geen goed gevoel bij de behandeling in Den Dolder. Alles gaat nog veel rustiger en dat geeft alleen maar onrust (is ook in Zeist gebleken) en wat is dan dat maatwerk waar ze in Zeist zo lovend over deden. De enige therapie die wordt gegeven is fysio en kunstzinnig. Het zat me behoorlijk dwars, voelde me niet op mijn plek en ik was ook het vertrouwen helemaal kwijt. In een contactmoment heb ik dit aangegeven. Dit was goed want de volgende dag werd er meteen actie ondernomen.
Om half 10 's morgens zat ik met de psychologe, de psychiater en een verpleegkundige om tafel. Duidelijk werd dat ze mij zo goed mogelijk willen helpen maar het nog een beetje een zoektocht is naar hoe precies. De psychiater had direct door dat het niet kunnen accepteren mijn grootste probleem is. En zolang niet duidelijk is waar dit vandaan komt en wat hier achter zit mijn problemen alleen maar erger gaan worden. Er is nu een systeemgesprek gepland met mijn ouders om te graven in mijn verleden en de familiesituatie om te kijken of daar aanknopingspunten liggen.
De verpleging gaf aan na te denken over hoe ik in de groep kan functioneren. Het schijnt dat ik zoveel spanning uitstraal en dat anderen dat overnemen. Dit kan betekenen dat ik de zoal beperkte groepsmomenten niet aanwezig ben, maar hierover is nog geen besluit genomen. Dit gesprek gaf me wel het vertrouwen weer een beetje terug.

Dit gesprekje kwam weer behoorlijk binnen en veroorzaakte weer een aanval. Dus weer naar bed gerold en daar ondanks de diazepam flink liggen krampen. Af en toe leek het wat rustiger te gaan worden, maar dit was steeds van korte duur. Dit keer had ik er ook een probleem bij, door alle verkrampingen in mijn buik kon ik mijn blaas ook niet ontspannen en mijn water dus niet lozen. En na circa 12 uur wordt dat toch wel erg vervelend. Ook de ademhalingsoefeningen waren geen suc6. Moet je voorstellen: je zit op de wc-bril met je lichaam in de kramp en de verpleegster staat erbij 'inademen door je mond, uitblazen'. Zelfs op bed lukt deze oefening niet, laat staan in je blote kont op de wcpot. Na nog een paar pammetjes werd het tegen 21 uur gelukkig wat rustiger en kon ik al mijn water kwijt. Pfffff ... wat een opluchting! Door de aanvallen heb ik ook alle keren het avondeten gemist, een van de weinige momenten dat een groot deel van de groep bij elkaar is. Dus ook dat draagt niet bij aan de kennismaking. 

Hoop volgende week mijn draadloze netwerk aan de praat te krijgen. Alleen zijn ze al 3 dagen aan het zoeken naar de inlogcode, maar volgende week hebben ze die vast gevonden.  Dan nog op zoek naar een tv'tje en het begint al wat meer op Center Parks te lijken. En natuurlijk mijn badpak niet vergeten :D

vrijdag 11 maart 2011

dinsdag 8 maart 2011

Op naar Den Dolder!

krabbelpret.nl]

Straks om 14 uur is het zover. Dan worden we in Den Dolder verwacht voor een intakegesprek. Ben blij dat het zover is, want thuis zitten is me niet zo goed bevallen. Om 15 uur heb ik ook meteen al een afspraak met de psycholoog. Mart brengt me erheen, want het is toch allemaal best spannend. Waar komen we terecht en wat gaat er allemaal gebeuren? In het vervolg ga ik gewoon weer met de taxi heen en weer.
Ik ben bang om meteen op mijn 1e dag in een krampaanval te belanden, maar probeer die angst los te laten, want dan gebeurt het juist. En als het gebeurt, wat dan nog. Ze zullen daar toch wel wat gewend zijn en weten ze ook meteen wat voor vlees ze in de kuip hebben.

maandag 7 maart 2011

Gedachte van de dag

De beste brug tussen wanhoop en hoop 
is 1 goede nacht slaap.

Nou maar hopen dat ik vannacht goed slaap :)

Wees maar niet bang

Wees maar niet bang
overwin dat gevoel
het gaat niet vanzelf
ik weet precies wat je bedoelt
Nu heb je angst
weet je niet hoe het moet
Wees maar niet bang
het komt vanzelf weer goed


Kabouterpiemels .....

Een heel klein deel van mijn bloglezers zal meteen weten waar ik over ga schrijven. In de Hoogstraat sliepen we namelijk met 4 mensen op een kamer. En daar zat er wel eens eentje tussen die een klein beetje snurkte (of een lief klein snurkje zoals ze het zelf noemde). De bolletjes wax die ze in de Hoogstraat uitdeelden hielpen onvoldoende. Dus op een gegeven moment had ik groene oordopjes gekocht, die speciaal het snurkgeluid eruit filteren. Deze waren populair dus op een gegeven had iedereen de groene doppen in z'n oren. Qua vorm lijken ze wel een beetje op kleine piemeltjes, dus vandaar dat we het altijd over de kabouterpiemels hadden. Nou toen dat gerucht de ronde ging doen, wilden alle dames ze wel eens proberen ...... :)

Nu ik een paar nachten thuis heb geslapen, heb ik de piemeltjes weer opgezocht. Ik snurk namelijk vreselijk 's nachts, soms word ik er zelf zelfs wakker van. De eerste nacht heeft Mart me tig keer wakker gemaakt, of omdat ik echt herrie maakte of omdat ik helemaal stopte met ademen. Dit schijnt te komen doordat ik zoveel spierverslappers slik en daardoor ook je huig verslapt.
Inmiddels heeft Mart nu ook de kabouterpiemels in gebruik (alhoewel hij de oranje fijner vindt) en slapen we weer beter. Het welterusten wensen is wel wat lastiger: 'Wat zeg je?' En als de wekker gaat moet ik ook even een paar keer porren, want ook die hoort hij nauwelijks.

zondag 6 maart 2011

Knuffelig bedankt


Gisteren waren mijn ouders hier even op bezoek. Zij brachten zoals altijd weer van alles mee. Ook was er een mooi pakje bij van W&L. Een lekker zacht tijgertje om mee te knuffelen. Helemaal leuk en hartstikke bedankt.

Een laatste blik in mijn kamertje in Zeist

Gedachte van de dag

Loslaten is achterom kijken zonder spijt, 
vooruit kijken zonder verwachtingen 
en het leven ervaren in het hier en nu.

vrijdag 4 maart 2011

Ficky bedankt

Dit schilderij heeft Vicky voor mij gemaakt. Heel mooi en helemaal bij mij passend. Vicky is observant en haar bijnaam is Ficky, omdat ze zoveel pepers eet. Bij mijn afscheid zei ze me dat ik haar grote voorbeeld ben, een krachtige, sterke vechtlustige vrouw. Vicky is zou je adviseren om toch een ander voorbeeld te zoeken, want ik wens je van harte een iets makkelijkere weg toe! Kracht en vechtlust is goed, maar als het too much is dan kan het je ook behoorlijk in de weg zitten.


Afscheidskaart

Dit is het kaartje dat ik gekregen heb van alle 'eikeltjes'.


Eikeltjes bedankt :-)

Woensdag was het dan zover mijn afscheid van de Eikenboom. Het was een vreemd afscheid. Normaal nemen mensen afscheid omdat hun observatieperiode van 4 weken erop zit of omdat ze 6 maanden behandeling achter de rug hebben. Maar in mijn geval nam ik afscheid van de Eikenboom om 1 week later circa 10 kilometer verderop opnieuw te starten met een therapie, die waarschijnlijk nog zwaarder gaat vallen. Ik wilde het daarom ook niet te groots vieren, dus in de koffiepauze had ik gezorgd voor iets lekkers. Ik had voor iedereen een persoonlijk cadeautje gemaakt met een kaartje met uitgeknipte toepasselijke teksten met daarbij een nog te zaaien klavertje vier of vergeet me nietjes.
Mijn medeclienten hadden naast een mooie toespraak ook flink uitgepakt. Ik heb een hele grote kaart gekregen van alle ´eikeltjes´ met muziek erin. Zullen ze in Den Dolder blij mee zijn :) Aan de kaart hing een slinger met persoonlijk gemaakte kaartjes. Inmiddels heb ik alle kaartjes gelezen en op me in laten werken. Het waren hele mooie, creatieve, treffende en ontroerende woorden. Eenmaal thuis hebben de tranen dan ook flink gevloeid. Ik wil alle eikeltjes uit de Boom hiervoor nogmaals hartelijk bedanken! En ik zal jullie zeker gaan missen! Heel bijzonder om weer te ervaren wat een band je kan in korte tijd kan opbouwen met mensen die in hetzelfde schuitje als jij zitten.

 

woensdag 2 maart 2011

Nu even niet!

Afscheid, emoties, tis me allemaal even teveel om daar nu over te bloggen, maar de verhalen komen nog wel.