Vandaag weer gesprek gehad met mijn evv'er. Ze had weer een fijne boodschap. Het team heeft zich weer over mij gebogen en besloten dat ik vanaf nu helemaal geen enkele therapie meer volg. Ik moet eerst tot rust komen en de heftige aanvallen vragen teveel van mij en zijn niet vol te houden. Met medicatie en geen therapieen hopen ze mijn lijf wat rustiger te krijgen. Vanmorgen is dat nog niet gelukt, want het gesprek eindigde abrupt in de rolstoel en in een paar uur kramp. Daarna wel lekker even geslapen.
Het voelt nu allemaal nog zo dubbel. Aan de ene kant denk ik dat het een wijs besluit is, maar aan de andere kant wil ik zo graag vooruit. En ik kan nog niet echt geloven dat ik dat op deze manier ga bereiken. Maar het volgen van geen therapie, is voor mij nu de therapie. En dat is al zwaar genoeg!
Vanmiddag had ik een kleine woede-aanval. Als je geen therapie hebt, kan je het daar dus ook niet kwijt. Gelukkig waren een aantal medepatienten behulpzaam. Zij hebben me mee het bos ingenomen met een doos eieren. Ik heb vijf eieren kapot gesmeten (sorry E. het waren jouw eieren). Daarna was het servies van Bimke aan de beurt. 3 borden zijn kapot gesmeten. Maar dat was nog stevig spul, dus kon daar goed mijn kracht in kwijt. Ik had dus vandaag gewoon prive-therapie. Therapeuten, bedankt daarvoor. En Bim natuurlijk bedankt voor de borden.
O ja, er zijn ook foto's gemaakt, misschien die ik die nog 's laat zien.
Over mij
- Marjoke
- 'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten