Volop beweging in het grote Zeister Eikenbunderbos

Afgelopen week was er weer volop beweging in het grote Zeister Eikenbunderbos.
De week begon rustig voor Teigetje. Teiger was moe, omdat ie dankzij de slaappillen weer wat had geslapen en daardoor de vermoeidheid gaat voelen.
De fysio heeft Teigetje geleerd hoe hij het trillen van zijn lijf onder 'controle' kan houden. Ontspannen, concentreren op ademhaling, alles loslaten, niet veroordelen, het is zoals het is en het mag er zijn, af en toe spieren gebruiken en dan weer loslaten helpt ook. De fysio heeft uitgelegd dat de tremoren (zo heet het geshake in medische termen) vanzelf zullen uitdoven. Teigers zenuwstelsel is zo overbelast dat de druk op de ketel te hoog is geworden. De spanning wordt er nu uitgegooid door het schudden. De oefeningen helpen wel, maar bij hevige aanvallen is het bijna onmogelijk om onder controle te krijgen. Het kwam afgelopen week dan ook geregeld voor dat het meer dan 3 uur duurt. Super vermoeiend en belastend voor je hele lijf. Vooral tijdens rust gaat het lichaam protesteren, en dat  is 's nachts niet zo fijn. Daar kan geen slaappil tegenop!
Maandag begon rustig, maar eindigde weer heftig. Bij SOS was het weer raak en was alles weer in beweging. De terugreis uit de sporthal verliep dan ook weer op rolletjes. En alle vermoeidheid was plots weer verdwenen....

De rest van de week stond voor Teigetje in het teken van veel praten, confrontaties, masker op, masker af, slapeloze nachten (slaappillen werkten maar 2 nachtjes en nu gestopt) en eikels meppen in het bos.

Het eind van de observatie is in zicht, nog 4 dagjes te gaan. Alle therapeuten maken nu een eindverslag en een advies voor het vervolg. Vrijdag had Teigetje een eindgesprek met de kunstzinnige therapeut. Alle geproduceerde 'kunstwerken' waren tentoongesteld. Teiger vindt het fijn dat het hier niet zo wordt geneuzeld over de techniek, zijn de kleuren wel goed doorgelopen etc. Het gaat hier alleen maar om welk gevoel achter de tekening zit. En daar kunnen ze dus heel veel uithalen. Conclusie is dat er heel veel emotie in de tekeningen zit, gebruik van koele kleuren geeft aan dat ik veel in mijn hoofd zit. Aan alles is te zien dat er onrust, frustratie, woede, ongeduld en heel veel kracht in Teigetje zit. Ook halen ze eruit dat de Teigetje houdt van vrijheid en niet ingeperkt wil worden, hij is een beetje rebels. Vragen als: "waarom zit de zon achter de wolken, wat betekent die ene meeuw in de lucht, waarom zwemt die oranjevis de verkeerde kant op?" raken Teigetje. Bizar hoor dat je dat dus allemaal onbewust in je tekeningen verwerkt.

Inmiddels begint Teigetje steeds meer en meer te beseffen dat na de observatie er nog een lang en zwaar traject te wachten staat. Hij ziet erg op tegen 6 maanden verblijf in de kliniek, maar hij ziet dit wel als de meest verstandige behandeling. Natuurlijk zijn hier ook vriendjes maar toch geeft het het gevoel afgesloten te zijn van de rest van de wereld. Dat is eigenlijk ook juist de bedoeling van de therapie. Teigetje moet bij zichzelf komen. De wereld draait door, maar Teigetje draait niet mee. En dat voelt KUT .......snif.