Het is me zwaar gevallen. De waarheid onder ogen moeten zien doet nog steeds pijn. Voel me niet happy, onrustig en bij vlagen heel moe. Gesprekken met huisarts, bedrijfsarts en ook een Hoogstraat-reunietje maken me somber. De informatie uit het adviesgesprek bij Altrecht begint ook steeds meer door te dringen. Ik begin me daardoor steeds meer te realiseren dat ik nog door een heel diep dat heen moet voordat de zon weer gaat schijnen. Vooral het besef dat het belangrijk is om hele lage doelen te stellen, omdat ik mezelf anders voorbij blijf rennen, maakt me onrustig. Vragen als 'wat ga ik dan in 6 maanden bereiken en welke lichamelijke reacties gaat dit veroorzaken en hoe ga ik dat mentaal trekken', spoken door m'n hoofd. Het liefst begin ik direct met de behandeling, hoef ik er ook niet meer over na te denken.
Maar ja dat kan niet, dus moet ik de komende maanden zien te overleven. Maar hoe doe ik dat dan? Ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg en voel me gewoon niet happy. Het zoeken van afleiding wordt steeds moeilijker en helpt me ook niet meer altijd. Heb nu ook dat ik soms helemaal nergens zin meer in heb. Ik probeer daar niet aan toe te geven want dan maakt me nog meer depri. Dus ben deze week weer begonnen met fitnessen en heb ik de Wii weer gebruikt. De handbike mis ik nog erg, maar er is nu wel zicht op dat ik 'm binnenkort definitief kan overnemen. Hoop dat die me de komende periode weer gaat redden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten