Hoe = ie?

Als ik iemand tegenkom, is bijna altijd de eerste vraag die ik krijg: 'Hoe gaat het met je?'. Dit is eigenlijk een hele normale vraag om het gesprek te openen. Ik betrap mezelf er ook vaak op dat ik dit zelfde zinnetje gebruik. Maar voor iemand met chronische klachten is dit een hele lastige vraag om te beantwoorden. Ik begrijp dat veel mensen dit zeggen uit blijk van medeleven of machteloosheid.

Vroeger had ik altijd het antwoord klaar en zei met een glimlach ‘Ooooh, goed hoor’. Ook in de beginperiode van mijn klachten was dit steevast het antwoord, het komt toch ook wel weer goed en er zijn altijd nog veel ergere dingen dacht ik dan.

Maar tegenwoordig val ik stil bij de vraag ‘Hoe = ie?’. Weet niet meer goed wat ik moet antwoorden. Antwoord ik net als vroeger ‘Goed!’ dan sta ik voor mijn gevoel eigenlijk te liegen. Als ik echt vertel hoe het gaat en me voel, dan voel ik me weer een pessimistische zeur. Bovendien heb ik ook vaak geen zin om over mijn klachten te praten. Lastig dilemma hoor :-?

Misschien is het beste antwoord voor mij ‘Gewoon, hetzelfde, niets bijzonders’. En dan vervolgens meteen vragen ‘Maar hoet gaat het met jou?’. Dat ga ik de komende tijd eens proberen.
Ook jullie kunnen het me iets gemakkelijker maken door ‘Hoe = ie?’ te vervangen door ‘Ha Marjoke, wat fijn je weer te zien!’ ;)